ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΑ

Περιγραφή:

Αυτή τη δράση την έκανα πρώτη φορά φέτος, σε μια προσπάθεια να δείξω ότι το βάρος που κουβαλάμε πολλές φορές μέσα μας, η άσχημη ψυχολογία μας, μπορεί να βρει έναν τρόπο να ελαφρύνει ή να γίνει μικρότερη. Μπήκα λοιπόν στην τάξη διαφορετικός. Γέμισα τις τσέπες μου με πέτρες που είχα φέρει μαζί μου και περπατούσα βαρύς, οι πέτρες λες και με έκαναν κακοδιάθετο και στενάχωρο. Στη συνέχεια άρχισα να βγάζω μία μία πέτρα από την τσέπη μου και να τις μοιράζω στα παιδιά, τα οποία δεν είχαν καταλάβει ως τότε ότι τις είχα πάνω μου. Όταν τις έδωσα όλες, περπατούσα και ένιωθα ήδη καλύτερα. Στη συνέχεια τους είπα να γράψει κάθε παιδί πάνω στην πέτρα κάτι που το στεναχωρεί , κάτι που έκανε το ίδιο ή του έκαναν και δε θέλει να το κουβαλάει μαζί του πια. Στη συνέχεια κάναμε έναν κύκλο και δίναμε ο ένας την πέτρα του στον διπλανό του κι εκείνες ταξίδευαν από χέρι σε χέρι. Μετά από ώρα, οι πέτρες είχαν ξεθωριάσει. Στο τέλος πλησίασε ο καθένας στο κέντρο του κύκλου και αφού έδειξε την πέτρα του, έλεγε αν ήθελε τι ήταν αυτό που είχε γράψει στην αρχή ή έμενε σιωπηλός αν δεν ήθελε να το πει δυνατά. Κάθε παιδί πλησίαζε με τον ίδιο τρόπο, μέχρι που όλα τα χέρια των παιδιών και οι πέτρες πλησίασαν όλα μαζί.

Απόηχος:

Τα παιδιά μαθαίνουν με τον πιο ρεαλιστικό τρόπο πως όσα άσχημα μας απασχολούν μπορούν να επηρεάσουν την ψυχολογία, τη διάθεσή μας, την επικοινωνία μας με τους άλλους και πώς αν τα μοιραζόμαστε , πολλές φορές, παύουν να έχουν σημασία κι όσα μας βαραίνουν, όταν τα μοιραζόμαστε, γίνονται πιο ελαφριά.Tα στενάχωρα μας έφεραν κοντά κι έπαψαν να υπάρχουν μετά!

Μάριος Μάζαρης, 13ο Δημοτικό Σχολείο Κερατσινίου